عیوَز خان ( (A.Waz Khan
یا گَپّ چوش ھم بیت کنت
کہ ’’عیوز خان‘‘ چو منی وڑا پہ سئیل ءُ سواد ءُ تَرّ ءُ تاب ءِ ھاترا یا پہ
نادلکَشّی گوں ایشاں گوں کَپتگ اَت۔ آئی ءَ گوں من بس ھمے گوشتگ اَت کہ آ
’’ساوتھ وزیرستان‘‘ ءِ ’’جنڈولہ‘‘ ءِ دمگ ءَ نِشتگیں پٹھانے ءُ آئی ءِ پت اسکول
ٹیچرے ءُ ’’پرائمری سیکشن‘‘ ءَ زھگ وانین اِیت۔ ’’آ‘‘ کہ اولی ءُ آھری رندا
تبلیغی مُلّایانی ھمراھی ءَ گوں من دُچار کپتگ اَت، آ گپ تاں ھمنچو من ءَ ھوش کَنت 1999 ءِ جون ءِ ماہ اَت۔ پدا
وشتریں گَپّ ایش اَت کہ من اے وھد ءَ نوھمی جماعت ءَ وانگ ءَ اِتاں، عیوز خان ءَ ھم گوں من ھمے گَپ گوشتگ اَت کہ آ نوھمی جماعت ءِ نودربرے، دومی مئے عمرانی کساس
یکے چہ دومی ءَ گیش ءُ کم نہ اِتَنت، نوزدہ ءُ بیست سال ءِ نیام ءَ۔۔۔ کَد، بُرز
ءُ بالائی ھم، بلے فرق بس ھمیش اَت کہ آ سُھر ءُ اسپیت گونگیں وزیرستانی پٹھانے
اَت ءُ من سبز ءُ سیاہ دروشمیں بلوچے۔
تبلیغی مُلایانی ھمراھی
ءَ مئے مئیل ءُ تب ھم یکے دومی ءَ ھمگرنچ ءُ چہ لَس مُلایانی تب ءَ جُتا اِتَنت۔
آئی ءَ برے وھدی فجر ءِ نماز نہ ونتگ اَت ءُ من ھم۔۔۔۔ آئی ءَ مدام پشتو زبان ءَ
وش گُٹی ءَ گُشتگ اَت۔ من بلوچی ءَ۔۔۔ بلے ناں آ منی زبان ءَ پوہ بوتگ اَت ءُ ناں
من آئی یے۔۔۔ پدا ناں منی گُٹ اینکہ ساپ ءُ وش الحان اَت ءُ نہ آئی ءِ، پمیشا
چوشیں سھتاں ما دوئیں ’’بور‘‘ بوتگ اِتیں۔ ما دوئیناں ’’اردو زبان‘‘ ءَ ھبر ءُ ھال
کُتگ اَت، بلے ناں من پہ روانی اردو گُشت کُتگ اَت ءُ ناں آئی ءَ، بس مئے اردو زبان
زانتی یکے دومی ءَ سرپد کنگ ءِ کچّ ءَ
اَت۔
اولی رندا گوں آئی ءَ
دُچار کپگ ءِ وھد ءَ من ءَ ھمے سما بیتگ اَت کہ ’’آ‘‘ چو من ءَ ھچ وڑیں مذھبی ءُ
چاگردی گر ءُ بندانی پابند نہ اِنت۔ آئی ءَ مدام ھمروچیگیں گَپّانی تھا وتی عمر
ءِ لوٹانی پدا، اسکول ءِ سنگتانی ءُ عشق ءُ عاشقی ءِ کِسّہ گوں من آرتگ اِتَنت۔
عیوز خان ءَ گپّانی تھا مدام ھمے دِلساچیں کِسّہ آورت کہ من ءَ گوں وتی ھلک ءِ
کاڑے ءَ عشق بوتگ۔ منی گوں آئی ءَ نِند ءُ نیاد بوتگ، من شیرماھیں شَپاں گوں آئی
ءَ باز رند ءَ دُچار کپتگاں۔ آئی ءَ گُشتگ اَت آئی ءَ ھم من ءَ باز دوست بیت۔
ھمے گَپّانی میان ءَ کدی کدی کہ چہ وتی کیسّگ ءَ ھما پری دروشمیں کاڑ ءِ عکس در
کُتگ اَت ءُ من ءَ پیش داشتگ اَت، بلے پدا ھمے گُشتگ اَت کہ ’’امیر‘‘ ءَ ھال مہ
دیے۔
آھر من آئی ءِ ماں
تبلیغاں در کپگ ءِ راز زانتگ اَت کہ آئی ءَ گوں من ھمے راز گُشتگ اَت کہ ’’منی
گوں ھما پری دروشمیں جنک ءِ گُما عشق ءِ راز ءَ منی پِت سہی بوتگ ءُ آسر ھمے در
اَتکگ کہ منی پت ءَ جنگولیں مُلّایانی تُرس ءَ منی ءُ آ شیر دروشمیں کاڑ ءِ نیام
ءَ دیوال ءِ بندگ ءِ ھاترا ءُ یکے چہ دومی ءَ سندگ ءَ من ءَ گوں تبلیغی مُلّایاں
دیم داتگ ءُ بلوچستان ءِ سفر ءَ راھی کُتگ۔ بلے منی پِت سرپد نہ اِنت کہ دِل پہ
دوری سِندگ نہ بنت‘‘
بلے آ دِلجم اَت کہ ماھی
ءَ پَد ، منی چار ماہ ءِ تبلیغ ءِ سفر سرجم بیت ءُ من پدا گوں وتی داشتگیں واھگانی
پیلہ کنگ ءَ گوں ھما پری دروشم ءَ دُچار کپاں، آئی ءَ گوشتگ اَت ’’اگاں مئے سور
ءَ پِت مہ منّ ایت تہ دگہ بازیں راہ ءُ دَر ھَست، تئی کمک ھژدری اِنت‘‘ بلے من
آئی ءِ چوشیں گَپّانی ایش کنگ ءَ گوں مدام بے توار بوتگ اِتَنت ءُ جیڑ اِتگ اَت
کہ ’’اے جھان ءَ انسان آجو نہ اِنت، اے دُنیا ءِ مھکمیں رسم ءُ دود مدام بنی آدم
ءِ دیما اڑاند اَنت، اگاں کسی اے رسم ءُ دودانی پروشگ ءِ جُہد ءَ بہ کنت، مرگ ءِ
دپار بیت یا چاگرد ءِ چَمّاں کپیت‘‘ عیوز خان ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ گوں منی وتی
چاگرد ءِ عکس منی ھیالانی تھا گردگ ءَ لگّ اِتگ اَت ءُ من ھچ نہ گوشتگ اَت ءُ بے
توار بوتگ اِت اَنت۔ بلے آئی ءَ مدام بے تواری پروشتگ اَت ءُ دگہ سرھالے ءَ گَپّ
بندات کُتگ، انچو گُشئے آئی ءَ منی دل راز زانتگ اَت کہ من چی جیڑگ ءَ آں۔
پانزدہ بیست روچ ءِ
ھمراھی ءَ رَند، من آئی ءِ داتگیں مھرانی لِذّت ءَ ھما وھد ءَ آشنا بوتاں کہ
وھدے موکل کنگ ءِ وھد ءَ آئی ءَ من ءَ گُلائیش کُتگ اَت ءُ آئی ءِ چمّانی ارس
سُھر یں دیم ءِ سرا جھلاد بوت اَنت ءُ آئی ءَ ھُلُک ھُلُکّ ءَ گریت ءُ گوں من
ھمتران بوت کہ ’’باریں نو پدا من گوں تو دُچار کدی کَپاں، بلے منی نیکیں واھگ مدام
تئی ھمراہ اَنت‘‘
بلے سِدَگ ءِ وھد ءَ آئی
ءَ وتی فون نمبر من ءَ داتگ اَت ءُ گوشتگ اَت کہ چَمّن بے ترانگ مہ بو، رندا من
تاں شش سالاں گوں آئی ءَ فون ءِ وسیلت ءَ گپ ءُ رَپ کُتگ اَت۔کدی آئی ءِ نمبر
بند اَت۔ ششمی سال ءَ آئی ءِ نمبر پہ
مدامی بند بوت۔ من بَس ھمے سال ءَ اخبار ءَ ھمے گَپّ ونتگ اَت ءِ کہ ’’آئی ءِ
بازار ءَ پاکستان ءِ فوجی آپریشن ءَ سد ءَ چہ گیش بے گُناھیں مردم بیران بوتگ‘‘
