ما ھمے گُشتگ اَت کہ نوکیں دور ءَ بلوچی شاعری باز دیریں چہ بلوچی تَب ءُ مئیل ءَ کَشگ بوتگ ، در ءَ چہ اَتکگیں فکر ءُ لیکہانی غلام کنگ بوتگ۔ لھتے اَنچیں رھبند ءُ لیکہاں کہ ھچ وڑا بلوچی شھد ءُ شکلیں شاعری ءِ تب ءَ نہ کپ اَنت۔ ماں بلوچی زبان ءَ چوشیں تب ءُ لیکہانی مثال ھمیش اِنت کہ کسے سیریں جاگہے پدا ورگ بوارت ءُ لاپ ءَ پُر بہ کَنت ءُ ھچ وڑا آئی ءِ نزوریں ”میدہ“ ہضم یے کُت مہ کَنت۔
علم ”باٹنی“ ءِ ردا ھمک درچک ءِ وتی وتی تَھر بنت۔ گُشنت کھیر گوں کَرگ ءَ پیوند نہ بیت۔ اگاں کسے اے جُھد ءَ بہ کَنت تہ دُنیا ءِ مردم آئی ءَ گنوک گُشنت۔ ھمے وڑا جھان ءِ زبانانی ھم وتی وتی تَھر بنت، نَسل بنت۔ زبان گوں زمین ءَ بندوک اِنت۔ زبان ءِ لبزانی سرچمگ ھما زمین ءِ ابرم ءُ تب ءَ چہ رُمبیت ءُ کئیت اِنت۔ زبان ءِ گوں دومی زبان ءَ نزیکی زمین ءِ نزیکی اِنت۔ بلے نوکیں عہد ءِ شاعر جدیدیت ءِ شوپچ ءَ کپتگ۔ کھیر ءَ گوں کرگ ءَ پیوند کنت۔ پمیشا کھیر بُر ءُ بَر نہ بیت۔ اے جیڑہ مئے عھد ءِ ورناھیں شاعر مجید عاجز ءَ مار اِتگ۔
”لبز رومُستاں زبان گاجیل کُتگ“
”شاعری چو ایسپ ءِ مرچاں کَتب“
ایشی ءَ ابئید مارکیٹ ءِ شوپچ ءَ کپتگیں گُشندھاں بلوچی ساز ءُ زیمل ءَ ھوار مئے شاعری ھم چہ چاگردی زند ءَ کَش اِت ءُ چو ناچیانی وڑا ماں چکلہانی تھا ناچ فرمات۔ پیش ءَ بلوچی شاعری یک گرانبھائیں میراثے ءِ ھُدابُند اَت۔ اے ھما میراث اَت کہ فاضل ءِ کِشتگیں ”نِھال“ گوں عطا شاد ءِ گوناپانی سکین ءَ پُل ءُ بَر کنان ءُ شاہ ءُ لَمب جنان ءُ بلوچ زمین ءِ دِلبند ءَ وتی ھُنڈالاں ایر دیان اَت۔
فاضل ءِ شیرکنیں شعراں تئی بالاد ءُ بَدَن
شاد ءِ شر رنگیں ھیالاں ترا گوناپ کُتگ
بلے مئے نوکیں شاعر ءَ عطا ءِ زانگ ءَ ابئید پیش ءَ جدیدیت ءِ شوپچ ءَ او رندا مارکیٹ ءِ نام ءِ سرا بلوچی شاعری چو ھالو ءُ ٹماٹر ءَ ماں مارکیٹاں آؤرت ءُ بھا کُت ءُ پہ آپ سِنگانی رسینت۔ پمیشا آھاں عطا تاں کرنے ءَ پھم اِت نہ کُت۔ آھاں فاضل ءِ ”سنگین ماول“، قاسم ءِ ”پھکیں اشرفی“ ءُ سید ءِ ”ھانلی“ رنگانی پری زادگ گُڈ ءَ برھنگ کُت ءُ ماں ”پٹھان میوزک سنٹر“ ءَ ناچ فرمات۔ اے شاعری ءِ ھما پری زادگ اَت کہ منظور بسمل گُشیت
نریں مکسکے بہ نِندیت تئی دامن ءَ پاکیں
ھزار وھم رُدیت ماں دِلانی تھا
بلے رندا بلوچی شاعری ءِ اے پری زادگ بلوچی گُشندہ ءَ گوں شاعر ءَ ھوار ماں پچیں بازار ءَ بَچک ءُ بازاری کُت ءُ ناچ فرمات۔ نو پشت کپتگیں بھر ءَ ”وش نیوز“ پیلہ کنگ اِنت۔بلے کئے اِنت کہ اے گُشندہ ءُ شاعر ءِ چوشیں کرداں ایر بہ جَنت؟ اگاں کسے بے ریا بہ بیت ءُ بہ گُشیت، واجہ بلوچی ءِ میراث مارا چو چماں دوست اِنت، ایشی ءَ پہ چار کلدار ءِ ھاترا ماں بازاراں بھر مہ کن اِت، گُڑا آئی ءَ اے شاعر ءُ آھانی دوستیں گُشندہ وتی ازلی دُژمن گُشنت۔۔
