مرچی ھما زمین چہ من دیر بیان اَت کہ آ ھاک ءِ دامن ءَ من زند ءِ سی سالانی سفر بیگاہ کتگ اَت۔ درکسانی ءِ ھما زھگی لئیب ءُ گوازی ، ھما ترشتیں تلارانی سارت ءُ ھونکیں ساھگ، مات ھاک ءِ دامن ءَ رُستگیں درچکانی بُن ءِ ھمگنگلانی نِند ءُ نیاد ءُ مِڑ ءُ جاک منی یاتانی تھا چھر وران اِتاں۔

منی ارواہ من ءَ ملامت کنگ ءَ اَت، انچو گُشئے مات من ءَ بے مھری ءِ شگان ءَ جنگ ءَ اَت، مات ءِ اوست چہ من پُرشان اَت۔

یاتانی دریگ ءَ وڑ وڑں فکر ءُ ھیال سر کشان اِتاں۔ نیم ساھت ءَ رَند بالی گُراب سبزیں زِر ءِ سرا تچان اَت ءُ گوں درامدیں توار ءُ گیژ گیژ ءَ منی بدن ءَ چہ ارواہ ءَ گِسر کنان ءُ درامدیں ملک ءِ سیمسراں پُتر تگ اَت۔ مرچی من پہ نادلکشی وتی ھما مات ءَ چہ سِندگ بوتگ اِت اَنت کہ منی مَرگ ءُ زِند گوں ھما ھاک ءَ بندوک اَت۔ پمیشا من ءَ گُمان بیئگ ءَ اَت کہ من مُرتگاں۔ من چَم شانک داتَنت، تہ زر ءِ دَنز ءُ مُجانی تھا وتی مات ھاک ءِ چیدگ ءَ گِندگ ءَ اِتاں کہ گوں پُرارسیں چماں چہ من پُسگ ءَ اَت۔

”تو ھم چو ھما دگہ بچانی وڑا گوں من بے وفائی کُت؟“

تہ من جیڑاِت تہ دیست کہ منی آیوکیں زند ءِ دامن دنز ءُ مُجاں مان شانتگ ءُ تھار دیم اِنت۔