۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کدی کدی راجی چاگرد انچیں نادراھیانی آماچ بنت کہ ہرکس سر بتگ ءُ پہ دیم بیت۔ راجی سیاست بہ بیت کہ ادب دُراہ وتی اصل رھبند ءَ بیھال کن اَنت ءُ بے منزلیں راھاں سر جنان بنت۔ چوناھا چوشیں نادراھی راجی سیاست ءِ سرا کپیت ءُ پدا سیاست ءِ ھمراھی ءَ ادب ھم رَک اِت نہ کنت۔ اگاں ما پہ راستی بچاریں تہ نوزدہ صد ءُ نود ءِ دھک  ءِ سال پہ بلوچ ءَ یک انچیں سال اِت اَنت۔ بلوچ سیاست ءَ وتی اصل رھبند بیھال کُت ءُ بے آسریں ڈک ءُ دراں سر جناں بوت۔ ایشی ءَ بلوچی ادب ھم بے رھبندیانی میار بوت ءُ پدا چوش بوت کہ گُشندہ ءَ ادب زُرت ءُ چو ٹماٹر ءُ ھالو ءَ ماں مارکیٹاں بھا کُت۔۔۔ بلے راجانی تھا انچیں شاعر ءُ قلمکار بنت کہ آ وڑی ناں وڑی وتی آواز ءَ راج ءَ سر کن اَنت۔۔۔ آ شاعر کہ وھد ءِ ھمراہ اِنت۔ آئی ءَ کس راجی شاعر گُشت نہ کنت۔ بلے لھتے انچیں شاعر ھم بنت کہ آ وت ءَ وھد ءِ اے ھیروپاں رکیننت ءُ چوشیں گپچلانی وھد ءَ ھم راج ءَ سکین دینت۔۔۔وھدیکہ بلوچ سیاست ءَ وتی رھبند بدل کُت ءُ بلوچ دُشمن کاراں گوں گلائیش بوت۔ بلوچ راجکار ءَ وتی بنکی رھبند شموشت ءُ پارلیمانی سیاست ءِ دیمپان بوت تہ ما گندیں آ راجی شاعرانی تھا منیر مومن ھم ھوار اِنت کہ آ اے عھد ءَ چوش بیان کنت۔۔۔

             نیادانی شپ ءِ مِنزل چُنت کرن ھما دیم اِنت، اوستانی قدم  پُرُشتاں
            برجاہ نہ منتاں نوں، نادراھیں دل ءِ تھنبُل، اے صبر پہ بر گرانیں

اے عھد ءَ بلوچ راج ءَ ھوار بازیں شاعر ھم دِلپروشیانی آماچ بیت اَنت۔ آھاں وت نہ زانت کہ ما چی کنگ ءَ اِنت۔ بلے منیر مومن بے دروریں شاعری اَت۔ آئی ءَ اے دِلپروشیانی رنگ پہ وت زُرت نہ کُت ءُ آئی ءَ ھما وھد ءَ کہ مرچیگیں آشوبی جزباتی شاعر ءَ وت ءَ ھمے ھیروپانی میار کُتگ اَت، بلے منیر ءَ راج سکین دات ءُ گُشت،

          اے گَٹ ءُ ربد کِشکاں، اے کوہ تئی رھشون، بس کمے بہ جُنز دیم ءَ
          داں پاد روان اَنت تئی، داں است اَنت دلانی ھُلّ، اے راہ ستر گرانیں

مرچی وھد بدل بیتگ۔ بلوچ یک آشوبی دوری ءَ گوزگ اِنت۔ چوشیں عھد ءَ راج ءَ باز سنجیدہ بیئگی اِنت۔ چوشیں وھد ءَ راجکار یا راج کواس ءِ کسانیں ردی ئے ھم راج ءَ تاوان بار کنت۔ جزباتی بیئگ نہ لوٹیت۔ ناکہ شاعر ءِ کار ھم ایش اِنت کہ آ بہ نندیت ءُ بُتاں بنازینیت۔ بلے وھد ءِ پیدا کُتگیں شاعر ءِ تھا باز انچیں جزباتی رنگ گِندگ ءَ کئیت کہ آ دیم ءَ پہ راج ءَ تاوان بار بیت کن اَنت۔ چیاکہ روایت دوستیں ءُ وھد ءِ پیدا کُتگیں  شاعر سائنسی رھبنداں چہ ابئید روایتانی بنیاد ءَ راج زھگ ءِ سِنچ ساچی ءَ کنت۔ چر ایشی ءَ سیاست ءِ تھا جزباتی رنگ ودی بیت ءُ پہ راج ءَ تاوانے بیت۔ بلے بلوچ شاعرانی  تھا منیر مومن ھما سنجیدھیں شاعرانی تھا ھوار اِنت کہ آ مرچی راج زھگ ءَ سنجیدھیں فکری دیگ اِنت۔۔ منیر ءِ شاعری ءِ سرا تران پہ منی وڑیں بے علمی ءَ نہ بیتگیں گپے۔ بلے لھتے رنگ وانوکانی دیم ءَ آرگ لوٹاں کہ آ بزاننت کہ منیر ءِ شاعری چہ راجی کیلوآں ڈن نہ اِنت۔

             تو کہ مئے ھمراہیں شعرے ملنگاں چہ لوٹ یے

              مُندریک ءَ   بیت  نہ کنت   پیروزہ   گُفتارانی
                   ۔۔۔۔۔۔۔
             گریشگ ءِ ننگ بس پُلنگاں  گیر کنت
             زِرد ءَ کوھے ، تُرس ءَ بیھارے کنیں

              پاد  کائیں  چہ   غم ءِ  قبر ءِ    سرا
              زندگیں  تہ  عہد ءُ   اکرارے  کنیں

            چوش مہ بیت کہ شپ دلاں جاگہ بہ کنت
            ھور بئیں مُرگاں گوں پیکارے کنیں

              زندگانی ءِ    کُشارجاہ   مھتل اِنت
             نوکیں ٹہل ءُ داب ءُ سینگارے کنیں

             سُتکگیں اے گُلزمین سبزیت منیر
             اندر ءِ آس ءِ  گِر ءُ دارے   کنیں
                    ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
             بِلّے کہ شانیت آسمان، پشکپتگیں بیراں وتی
             کُھسار پھریزنت مُدام، مھنازیں انجیراں وتی

           تو گوں متاھاں زندگ یے، ما پہ مَڑاھاں مُرتگیں
           تئی واجہ ءُ میراں وتی، مئے زیارت ءُ پیراں وتی

           آس ءِ امانت تران کنت، راجے چہ ھلکاں دَر کپیت
           قول اِنت کہ روچی سر کناں، جنگجاھاں پدگیراں وتی

            وھد ءِ سَبک گامیں قلم، چی چی نبیس ءِ پہ کیا؟
             دَمبُرتگیں مرد ءِ کمان، بیھال کنت تیراں وتی

            من تاں ھمودا نِشتگاں، نوبت منیر واتر بہ کنت
            گواچی کناں نازاں پتو، درداں بدل زیراں وتی
                      ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
            زند نوکیں نازینکے ،   دامن ءَ سگارانی
            آس ءِ ساھگ ءَ سَھڑ اَنت، درد کوھسارانی