آجوئی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ اوشو
یک دل ساچ ءُ کوھنیں کِسّہے کہ اَست اَت بادشاھے۔ (بادشاہ) ءِ مزن وزیر ءَ گوچلی کُت ءُ مُلک ءِ چیریں راز دومی ھمساھگیں مُلک ءَ سر کُتاں۔ رازانی درآیگ ءَ گوں آ دزگیر کنگ بوت ءُ (ملکی رھبندانی ردا) آئی ءِ سزا بس مرگ اَت۔ بلے بادشاہ ءَ آ سک دوست بوتگ اَت۔ آ مرگ ءِ سزا دیگ بوت، بلے بادشاہ ءَ آئی ءَ را بس یک موھے دات۔ ایدگہ روچ ءَ دُرھیں مھلوک ءُ درباری لوٹائینگ بوت اَنت ءُ یک نیمگے جنوکیں تپنگ اَت کہ (آئی ءِ سرا ساھیل اَت) ءُ دومی نیمگ ءَ سیاھیں دروازگے۔۔۔۔۔۔بادشاہ ءَ (دیم گوں مرد ءَ کُت) گُشت،
”تئی گچین اِنت کہ مرگ ءَ گچین کن یے یا سیاھیں دروازگ ءَ داخل بئے؟”
تہ مرد ءَ جُست کُت کہ
”سیاھیں دروازگے پُشت ءَ چی ئے؟”۔۔۔۔
بادشاہ ءَ درائینت
”اے بابت ءَ من ترا گُشت نہ کناں ، اے بابت ءَ کس ءَ سرپدی نیست، پمیشا روچ ء مروچی ھچ کس اے دروازگ ءَ نہ گوستگ، منی پِت ءُ پیرکانی وھد ءَ ھرکس ءَ کہ اے موہ دیگ بیتگ، بلے کس ءَ دروازگ ءِ پُترگ گچین نہ کُتگ، گچین ترا کنگی اِنت”
مزن وزیر ءَ باز جیڑ اِت ءُ پدا پہ وت تُپنگ ءِ مرگ گچین کُت۔ آئی ءَ گُشت
”من ءَ ( گوں تُپنگ ءَ ) بہ جن یے من سیاھیں دروازگ ءَ نہ گوزاں”
آ کُشگ بوت، شاہ بانک ءَ سیاھیں دروازگ ءِ بابت ءَ چہ بادشاہ ءَ پُرس اِت، تہ بادشاہ ءَ گوں کَندگ ءَ درائینت،،
”من سرپداں کہ سیاھیں دروازگ ءِ پُشت ءَ ھچ نیست، بس آجوئی اِنت، بلے روچ ء مروچی کس ءَ (آجوئی) گچین نہ کُتگ”
مردم ناشناسیں گچین ءَ پیسر مرگ ءَ گچین کن اَنت۔ نامعلوم ءَ آ چہ مرگ ءَ گیشتر بیمناک سرپد بنت۔ آ ناشناسیں دروازگ آجوئی ءِ (دروازگ) اِنت، آزادی ءِ مطلب اِنت کہ ناشناسیں نیمگاں گام جنگ، ”غیر یقینی” جاورانی گچین کنگ، کدی کدی لھتے بدھا، کرشن، عیسیٰ ءُ محمد ھمے دروازگ ءَ گچین کن اَنت، آ دگہ دُرست تُپنگ ءِ مرگ ءَ گچین کن اَنت۔
