شاعر عکساں رنگ مان کنت ، پدا رنگ ساچی ءِ رپکاں بلدیں شاعر اے رنگاں انچیں سِنچی بخشائیت کہ ھمے رنگانی چارگ ءِ وھد ءَ گُشئے وانوک ءِ جندیں گپ ءَ اِنت۔۔ بزاں ھمے رنگاں گوں وانوک ءِ تب ءُ آتب ءَ ھمگرنچ کنت۔۔۔ او ھرکس ھمے رنگانی تھا وتی ارواہ ءِ عکساں گِندیت ، بلے درنگازاِت یے نہ کنت۔۔من گُشاں شاعر ءِ رج اِتگیں رنگ مارگ بنت بلے معنیٰ دیگ نہ باں۔۔ بلوچی ادب ءِ تھا عطا ھمے رنگ ساچی ءِ رپکاں بلد تریں شاعر بیتگ۔۔ عطا رنگانی تھا وانوک ءَ گپ فرمائیت۔۔۔۔ عطا مارگ بیت، بلے معنیٰ دیگ نہ بیت۔۔چیاکہ عطا آفاقی شاعرے ءُ آئی ءِ رج اِتگیں عکسانی تھا زند ءُ زماں تران ءَ اِنت۔۔ اے تران آسر نہ بیت ءُ وھد ءُ جاورانی ردا وتی معنیٰ آں بدل کنان کنت۔۔۔۔۔

            گواڑخے بوتیں بستوں تئی شار ءِ پلو ءَ
            زند ھما بدواہ اِنت کہ ھچ یار نہ بیت
            واھگاں بِل کہ نوں زمانہ کیگد طب اِنت
            وشی ءَ زھر اِنت ، زھری ءَ آزار نہ بیت

            ھر دو پرام اَنت ، ماھکانی بیت یا بدن
            شیرکنیں واب ءِ ترانگ ءَ غم گار نہ بیت

 ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

جوانیں شاعر ءِ یک سپتے اِش اِنت کہ آ ھمے عکساں ھمینکہ گوں نوکیں ءُ تازگیں رنگاں بہ رج اِیت۔ بلے آ رنگانی تھا ھما زمین جاھمنند ءِ تب ءُ آتب ءِ جلکش گِندگ ءَ کئیت۔۔ بزاں راجی زند ءِ عکساں گوں نوکیں رنگاں رجگ شاعر ءِ جوان تریں سوب مندی اِنت۔ داغستانی شاعر پمیشا نوک اِنت کہ آ کوھنیں عکساں گوں نوکیں رنگاں رجگ ءِ رپک ءَ سک بلد بیتگ۔ مئے مرچیگیں شاعر ءِ بے سوبے ھمیش اِنت کہ آ نوکیں رنگ ساچیت۔ بلے کوھنیں عکساں چہ شموشکار اِنت۔ پمیشا آئی ءِ رنگ ساچی راج زند ءِ تب ءَ نہ کپ اَنت ءُ بس تاکاں سیاہ کنت ءُ وت نبشتہ کنت ءُ وت وانیت۔ بلے آئی ءِ رج اِتگیں عکسانی تھا وانوک وتی تب ءَ دیست نہ کنت۔۔۔ بلے عطا ءِ کِسہ دگرے۔۔۔آ کوھنیں عکسانی نوکیں رنگ ساچی ءَ سک بلد اِنت۔۔۔

              دل شادھاں سر ، اندوہ ماری
              محشر پچے بیت، مرگ ءَ چے ساری
              کئے زانت کدی کئیت مئے دور ءُ باری
              کد نود شنزاں ، کد ھور گواریت
               پیھار ، پیھار کاڑانی نام ءَ

             موجیں ھیالاں چے درین ءُ سنجاں
             وش لوزیں طوطی، وش بالیں ھنجاں
             پرما جھاں کہ ھچبر نہ رنجی
             ما پہ جھان ءَ پرچہ بہ رنجاں
              پیھار، پیھار کاڑانی نام ءَ
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

عطا ءِ رج اتگیں عکسانی معنیٰ دیگ ، پدا منی وڑیں نابزانتیں مردمے ءِ زانت ءِ ردا ، من گُشاں اے ندکار ءِ وتی جند ءِ ریپینگ ایں۔ ایشاں ھر کس مار اِت کنت۔ دیست کنت۔ بلے معنیٰ کشگ نہ بیتگیں گپے، چیاکہ عطا ءِ معنیٰ دیگ ءَ بلوچی زبان ءِ ٹوھیں ٹوھیں کواس ھم بے سوب بیتگ اَنت۔ آھانی بے سوبے ءِ مستریں دلیل ھمیش اِنت کہ ھما وھد ءِ دانایاں گُشتگ عطا گنوکی ، بے معنیٰ ئیں شاعری، کریم دشتی ءَ عطا مارتگ ، بلے آ وھد ءِ دانایانی دست ءَ بے وس بیتگ۔ پمیشا کریم ءَ گُشتگ ”عطا اے زبان ءَ کہ تو گپ جن یے ایشی ءَ کس سرپد نہ بیت”۔۔۔۔۔بلے عطا ءِ دگہ لھتے رج اِتگیں عکساں ، بائد وانوک اے عکساں بہ ماریت، بچاریت، بلے چو ملایاں معنیٰ مہ دنت یے کہ عطاءِ معنیٰ دیگ سک گرانیں،

               من گنوکاں، من ءَ گنوکی بس
               دور کنے مردماں اے ساریناں

                یک من و یک تئی یات ءِ قندیل
                ھؤ پہ ، زند ءِ شپاں تھاریناں

               ھچ نہ بیتیں پہ دارو ءُ درمان
               زھر پرچے من ءَ نہ چاریناں
                      ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

                 او پروش دلاں ، بگش کہ شیشگاں
                  مہ گِند داگیں دامن ءَ
                  بگش کہ قدح پرشتگاں

                 گنوکیں ما، جھان ءِ کیف قدحاں
                 نزرتاں پر تئی خماریں دیدگاں
                  بگش کہ قدح پرشتگاں

                 زروکیں ما، پہ وشنمائیں ماھکان
                 بگندی دل کدی تھاریں جمبراں
                 بگش کہ قدح پرشتگاں

                ھدوکیں ما، پہ زلف ءُ رنگ ءِ دروشم ءَ
                کج اِنت دائمی دمان ءُ ساعتاں
                بگش کہ قدح پرشتگاں
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔