بلوچ ءِ گُلزمین ھر دور ءُ ھر زمانگ ءَ زوراکیں لشکرانی زلمانی انگِراں بیتگ۔ اللہ ءِ دِلپسندیں لشکر عرب بہ بنت یا نوشیروانی ءُ غزنوی لشکر ، یا مرچیگیں خدا ءِ گچینیں مھلوک گجر بہ بنت کہ پاکی اسلام ءِ نام ءَ جوڑ بیتگیں لشکر ، ایشاں ھر دور ءُ ھر زمانگ ءَ وتی وتی خدایانی شون داتگیں رھبندانی پدا اے گلزمین ءِ مال ءُ مڈیانی دست ءَ آرگ ءُ پلگ ءِ ھاترا اے بزگیں راج ءِ پسگانی کُشت ءُ کوش کتگ ءُ تاں انگت کنگ ءَ اَنت۔ بلے بیستمی کرن ءَ گُشئے اے کُشت ءُ کوش ءِ پندل یک نوکیں رنگے ءَ بندات بوت ءُ ایشی ءَ سامراجی مُلکانی پشت ءُ پناھی ھم گون اِنت۔ پیش ءَ بلوچ ءَ ھر دور ءُ ھر زمانگ ءَ پہ اے مات ءِ پھازگ ءَ گوں ڈنی ءُ دری زوراکاں جنگ کُتگ ءُ اے زمین رکینتگ۔ بلے مرچی بلوچ وتی جِند ءِ گُلزمین ءِ سرا ھم چو درامد اِنت۔ شکلیں جنگانی وداری ساھتاں زریت۔ سامراج ءَ گوں لھتے زرخریدیں میر ءُ نوابانی کمک ءَ پندل سازیت ءُ بلوچ ءِ زمین بھر ءُ بانگ کُت ءُ بلوچ ءِ بنکی سیادی چہ یک دومی ءَ سِست۔ نو پمیشا بلوچ پُسگ پہ ھما روچان زریت کہ

              کئیت  بالاچی  وتی  بُن  پیرکے بیران  گیپت
              چہ ھمک دمکاں سلاہ بندیں کتارے در کپیت

چوناھیگا اگاں ما بچاریں سال ءِ تھا چوشیں روچ نیست کہ آ روچ عھد ءِ زوراک ءَ گوں بلوچ ءِ ھوناں نہ مینتگ۔ بلے شانزدہ مئی ءِ روچ ھما دُتکیں بلوچ بانور ءِ سالروچ اِنت کہ آ شانزدہ مئی دوھزار ھپت ءَ ماں زاھدان ءَ وتی جند ءِ گُلزمین ءَ ایرانی مایانی گونڈلیں تیرانی آماچ بوت ءُ گوں نوگلیں واھگاں اے گُلزمین ءِ ھاکانی میار بیت۔۔ دہ سالئیں رؤیا سارانی ءَ ھم اے گُلزمین ءِ سرا نندگ ءِ حق پلگ بوت۔ چیاکہ آ بلوچ ءِ زھگ اَت ءُ بلوچی ءَ گپے جت، وھدیکہ ایرانی ءُ پاکستانی خُدا ءِ گچینیں مھلوک بلوچی زبان ءِ گپ جنوک ءِ زند ءَ وتی مرگ سرپد بنت۔ پمیشا آ پہ بلوچ ءِ کُشگ ءُ گار کنگ ءَ لانک بند اَنت۔ چیاکہ آ وتی وتی خداھاں ھمے شون داتگ اَنت۔ بلے اے وتگڑیں خداھانی نمائندہ یک گپے ءَ شموشکار مہ بنت کہ ایشانی خداھاں چہ ابئید ھم یک خدائی بُرز ءَ است۔ آئی ءِ لَٹ بے آواز اِنت ءُ آ ایشاں اے رِتکگیں ھونانی جُست ء چہ ایشاں کنت۔۔ اے لٹ ءِ زدا چنگیز خان، ھلاکو خان ءُ دگہ ٹوھیں توھیں زالم ھم نہ رِک اِتگاں۔۔۔۔۔

گار ءُ گُمسار باتاں پاکستان ءُ ایران گوں وتی شیطانی خدایاں۔۔۔۔۔

             نہ مان یے من دِل ءَ جزماں
             وتی  گوں  رستری  رسماں