”درپشوکیں سُھیل” بلوچی زبان ءِ شاھلچہ کار واجہ مُلا فاضل ءِ شعرانی دپتر اِنت کہ واجہ فقیر شاد ءَ بازیں جُھد ءُ ھیدریچی ءَ پد رِد ءُ بند داتگ۔ اولی تاک کہ 2002 ءَ شنگ بیتگ منی دیم ءَ ایر اِنت۔ چوناھا مُلا فاضل ءِ شاعری سرا واجہ ظھور شاہ ھاشمی ءَ ھم باز پَٹ ءُ پول کُتگ۔ بلے سید ءِ پٹ ءُ پولی تاک روچ ءِ مروچی مئے دیم ءَ نیاتکگ اَنت۔ من ءَ دور ءَ چہ سنگتی ءَ ھال دات کہ ”درپشوکیں سُھیل” دوبر بازیں تگ ءُ گیچن ءَ پد شِنگ کنگ بیتگ۔ بلے بژن بیت کہ دنیگہ منی دیم ءَ نہ گوستگ۔ بلے ھما تاک کہ 2002 ءَ شنگ بیتگ منی دیم اِنت۔ من ونتگ، چارتگ۔ ایشی ءِ تھا استیں شعرانی لھتے بند یا بزانت کہ من ماں فاضل ءِ ھند ءِ کماشانی دپ ءَ اِش کُتگیں ءُ گوشداشتگیں شعراں دیم پہ دیم کُتگ اَنت تہ مارتگ کہ اے رد ءُ بند داتگیں کتاب ردی ءَ چکار اِنت۔ اے ردیانی پدرائی من وتی ناں بلکیں ھما پیرزال ءُ کماشانی حوالہ ءَ کنگ ءَ اَنت من آھانی دپ ءَ ھمے شعر اِش کُتگ اَنت، یا ھما بزانت کہ ھمایاں من ءَ گُشتگ اَنت۔
ادا من بس یک شعری یے ردیانی سرا تران کناں کہ ھمے کتاب ءِ تاک 315 ءَ ”گنجیں ماہ ول” ءِ سرھال ءَ است اِنت۔ پہ راستی اے گالبند ”گنجیں ماہ ول” نہ اِنت بلکیں ”گنجیں ماول” اِنت۔ ”ماول” ءِ دو بزانت داریت۔ یکے ”قیمت” چوشکہ باز جاہ ءَ ھمے گالبند گران ماول بیت، بزاں گران قیمت۔ دومی بزانت ”اندام” ءِ شبین ءَ ھم ماول کارمرز بیت۔۔۔۔۔۔۔۔
شعر ءِ اولی ءُ دومی بند ھمے تاک ءِ تھا چو نبشتہ اَنت۔
موسمی ترھوراں خلف چھا خیمہ زدی
آ گسد رنگیں کھربا شنزان اَت دردی
آ گسد رنگیں کھربا شنزان اَت دردی
ادا ”موسمی ترھور” چو بزانت دیگ بیتگ،
”ھما ھور کہ روچ ءُ روچ شم ءَ گوار اَنت۔ ءُ زمین ءَ را پہ تر بوھگ ءَ نئیلنت۔ اے ھور چہ بھارمیچ ءَ فرق داراَنت”
بلے اے بندانی اصل دروشم ما چہ کماشاں اے وڑا اِش کُتگ۔۔۔۔۔
موسمی ترھوراں علم چو خیمہ زدی
آگسد گواریں کھربا شنزان اَت دردی
آگسد گواریں کھربا شنزان اَت دردی
ادا ”علم” عربی ءِ لبزے کہ بلوچی ءَ ایشی ءِ بزانت ”بیرک” اِنت، موسمی بس پہ شاعری ءِ شررنگی ءَ کارمرز بیتگ ، ءُ ”ترھور” ھما ساپ ءُ پیاپیں جمبر ءَ گُشنت کہ ھور گواریت ، ڈگار پُر بنت ، گُڑا آزمان ءِ دِلبند ءَ جمبر چو پُٹہ پُٹہ بنت، ترھور ھمے ساپ ءُ پیاپیں جمبراں گُشنت کہ دشت ءَ ایشاں ”پُرسیل” ھم گُشنت۔ بزاں ڈگار پُر بنت ، اے جمبر پہ سیل ءُ سواد ءَ در کاینت۔ مئے ھند ءَ ھور ءِ گوارگ ءَ رند ما مدام کماشانی دپ ءَ ھمے گپ اِش کُتگ کہ ترھور یا پُرسیل آزمان ءَ اَنت۔ ڈگار پُر اَنت۔۔۔۔ادا بچارئے ، ملا فاضل ءَ پہ وتی گرانماول ءَ ھمے ساپ ءُ پیاپیں جمبرانی شبین کارمرز کُتگ۔۔۔۔۔
ھمے شعر ءِ پنچمی ءُ ششمی بند ماں اے کتاب ءَ چوش نبشتہ اَنت۔
مات ءُ بادیگ ئے گون اِتاں قسم ء چار سدی
من بسے سسّا کُرتگ ءُ واگِشتوں پدی
من بسے سسّا کُرتگ ءُ واگِشتوں پدی
اے بندانی اصل دروشم ما پیرینانی دپ ءَ چوش اِش کُتگ۔
مات ءُ باتی ئِے گون اِتاں قسم ءِ چار سدی
یک دمے سسّا کُرتگ ءُ وا گشتوں پدی
یک دمے سسّا کُرتگ ءُ وا گشتوں پدی
ھمے شعر ءِ ھشتمی ءُ نوھمی بند ماں تاک ءَ چو نبشتہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔
من ھبر گِپت چہ احمق ءُ دروھانی دل ءَ
دل چیا شیدا والہ ئے نال ئے پہ گُل ءَ
دل چیا شیدا والہ ئے نال ئے پہ گُل ءَ
اے بند ما چہ کماشاں چوش اِش کُتگ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من ھبر گِپت چہ احمق ءُ دروتانی دل ءَ
دل چیا والہ گشتگ ءُ نال یے پہ گُل ءَ
دل چیا والہ گشتگ ءُ نال یے پہ گُل ءَ
شعر ءِ یازدھمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
یا مہ اندیش ءُ پیش کپ گوں مردی توکل ءَ
وھدیکہ اے بند ءِ اصلی دروشم ما گیش ءَ چہ گیش چوش اِش کُتگ۔................
یا مہ اندیش ءُ پیش بہ بر مردی توکل ءَ
شعر ءِ پانزھمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
شادہ ءُ پرگول ءُ تماشائے کوتری
وھدیکہ اسل دروشم ما چہ کماشاں چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
سیلہ ءُ پرگول ءَ تماشائے کوتری
شعر ءِ ھژدھمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
رتکگیں درنگے گپتگ اَت قُمریاں سنت
اے بند ما گیش ءَ چہ گیش چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔
رَتکگیں کَٹّے گِپتگ اَت قُمریاں سنت
چوشکہ فاضل دگہ جاھے گُشیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
دوست حقیقتیں محرم اسراریں
نشتگ ماں کَٹے، صورت رُخساریں
چوشکہ فاضل دگہ جاھے گُشیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
دوست حقیقتیں محرم اسراریں
نشتگ ماں کَٹے، صورت رُخساریں
شعر ءِ بیستمی بند چوش نبشتہ اِنت.............................................
ماہ ءُ مادن ماں شُشتگیں سیاہ بندی جم اَت
وھدیکہ ما چوش اِش کُتگ۔ ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ماہ ءُ مادن ماں شُشتگیں سیاہ ڈنی جم اَت
تاک ءِ تھا بیست ءُ دومی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
طوطی گوں بانز ءَ چو سُھیل تیگیگ ءَ شم اَت
پدا چوشیں محدودیں بزانتے دیگ بیتگ،”طوطی گوں بانز ءَ” دیم ءِ دُر گوں پدُّراں، ”چو سُھیل” چو ذال ءُ سھیل ءِ استال ءِ وڑا گِستا۔۔۔۔۔۔۔
بلے ھمے بند ءِ راستیں دروشم ما چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
طوطی گوں بانز ءَ چو ”سُھیل تیگی” ءَ شم اَت
ادا ”طوطی” ھما کاڑ ءُ ”بانز” پہ عاشق ءِ بزانت ءَ کارمرز بیتگ۔ ”سھیل تیگی”۔۔۔ ادا بلوچ ءِ یک وتی رسمی کہ نوک پیدا بیتگیں زھگ ءَ داں چِلّاں سُھیل ءِ استال بہ گندیت تا بچیگ ”سُھیلیگ” بیت۔بزاں سُھیل ءِ استال آئی ءَ جنت ءُ پروشیت۔ گُڑا زھگ نابود ءُ ناھچ بیت۔ پمیشا زھگ داں چِلّ روچ ءَ چہ شُھیل ءَ رکینگ بیتگ۔ انچوکہ میر قمبر ءِ مات گُشیت کہ
آستونک سُھیل دیمپان کُتگ
بچّیگ سھیلیگ ئے مہ بیت
او باز وھد ءَ مات ءَ کہ گمان بیتگ کہ منی زھگ ءَ سُھیل جنت ءُ سھیلیگ کنت۔ گُڑا آئی ءَ بچ ءِ نگھپانی ءَ ھما نیمگ ءَ کہ بانگواہ ءَ سھیل ءِاستال سر کشیت زھمے ایر کُتگ۔ گُڑا بلوچ ءَ ھمے زھم ءَ ”سُھیل تیگ” گُشتگ۔ ءُ ھمے عمل ءَ سُھیل تیگی گُشتگ۔۔۔۔
ادا شعر ءِ تھا شاعر ءَ پہ گُلبدن ءِ نیمگ ءَ ھیمات کنگ ءُ رؤگ ءَ ھمے انسانی نفسیاتی بیم آماچی ءِ مارشتانی درنگازی کُتگ۔ کہ ھر عاشق تب ءَ آ وھد ءَ ھمے بیم آماچی گور جنت۔ ھمے بیم آماچی ءِ مارشت اِنت کہ چو ”سُھیل تیگ” ءَ عاشق ءُ گُلبدن ءِ میان ءَ مِک اِنت ءُ شکر لب ءِ نگھپان اِنت ءُ آئی ءَ زھگ ءِ وڑا چہ ”سھیلیگ” ءَ رکینیت۔۔۔ ادا بچاریے، ادا بچارے فاضل ءِ ھیالانی شیرکنی ءُ مارشتانی جُھلیں درنگازی ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تاک ءِ تھا بیست ءُ دومی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
طوطی گوں بانز ءَ چو سُھیل تیگیگ ءَ شم اَت
پدا چوشیں محدودیں بزانتے دیگ بیتگ،”طوطی گوں بانز ءَ” دیم ءِ دُر گوں پدُّراں، ”چو سُھیل” چو ذال ءُ سھیل ءِ استال ءِ وڑا گِستا۔۔۔۔۔۔۔
بلے ھمے بند ءِ راستیں دروشم ما چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
طوطی گوں بانز ءَ چو ”سُھیل تیگی” ءَ شم اَت
ادا ”طوطی” ھما کاڑ ءُ ”بانز” پہ عاشق ءِ بزانت ءَ کارمرز بیتگ۔ ”سھیل تیگی”۔۔۔ ادا بلوچ ءِ یک وتی رسمی کہ نوک پیدا بیتگیں زھگ ءَ داں چِلّاں سُھیل ءِ استال بہ گندیت تا بچیگ ”سُھیلیگ” بیت۔بزاں سُھیل ءِ استال آئی ءَ جنت ءُ پروشیت۔ گُڑا زھگ نابود ءُ ناھچ بیت۔ پمیشا زھگ داں چِلّ روچ ءَ چہ شُھیل ءَ رکینگ بیتگ۔ انچوکہ میر قمبر ءِ مات گُشیت کہ
آستونک سُھیل دیمپان کُتگ
بچّیگ سھیلیگ ئے مہ بیت
او باز وھد ءَ مات ءَ کہ گمان بیتگ کہ منی زھگ ءَ سُھیل جنت ءُ سھیلیگ کنت۔ گُڑا آئی ءَ بچ ءِ نگھپانی ءَ ھما نیمگ ءَ کہ بانگواہ ءَ سھیل ءِاستال سر کشیت زھمے ایر کُتگ۔ گُڑا بلوچ ءَ ھمے زھم ءَ ”سُھیل تیگ” گُشتگ۔ ءُ ھمے عمل ءَ سُھیل تیگی گُشتگ۔۔۔۔
ادا شعر ءِ تھا شاعر ءَ پہ گُلبدن ءِ نیمگ ءَ ھیمات کنگ ءُ رؤگ ءَ ھمے انسانی نفسیاتی بیم آماچی ءِ مارشتانی درنگازی کُتگ۔ کہ ھر عاشق تب ءَ آ وھد ءَ ھمے بیم آماچی گور جنت۔ ھمے بیم آماچی ءِ مارشت اِنت کہ چو ”سُھیل تیگ” ءَ عاشق ءُ گُلبدن ءِ میان ءَ مِک اِنت ءُ شکر لب ءِ نگھپان اِنت ءُ آئی ءَ زھگ ءِ وڑا چہ ”سھیلیگ” ءَ رکینیت۔۔۔ ادا بچاریے، ادا بچارے فاضل ءِ ھیالانی شیرکنی ءُ مارشتانی جُھلیں درنگازی ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ماں تاک ءَ بیست ءُ ھشتمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ٹیٹل ءِ گلگ گرک چہ رُخ ءِ درماں گوستگاں
ادا ما چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ٹیٹلیں گُل گرکے رُہ ءُ گومّاں گوستگ اَنت
”شکرلب” ءِ ماں شکر ورناھی ءِ سیمسراں ”گُل گرکانی” چہ رُہ ءُ گومّاں گوزگ پہ عاشق تبیں ورناہ ءِ تُستگیں زرد ءِ پہ ھوس پاد کنگ ءَ یک ءُ ٹک اَنت۔ پمیشا من فاضل ءِ عاشقی شعر ھما وھد ءَ گیش ءَ چہ گیش دل ءَ نکش کُتگ اَنت کہ منی عمر ھمے لھڑیں جوزگانی سیمسراں سر بیتگ۔ بزاں شانزدہ ءُ ھپتہ سال۔۔۔ اے راستی وا انسان ءِ ابرمی دادے، کس ھم من ءَ میار بار کُت نہ کنت۔ راستی اِش اِنت کہ اے شعرانی پٹ ءُ پول آ وھد ءَ ناکہ منی ادب دوستی بیتگ، یا پَٹ ءُ پول۔ بلکیں ھمے ورناھی جوزگانی درنگازی کہ انسان ءِ ابرمی سنچ ءَ گوں سیادی دارنت ءُ ناکہ بلوچ اینکہ بنیاد پرست ءُ تنگ نظر اِنت۔۔۔۔پمیشا فاضل ءِ ھما شعر کہ نیکراھی رھبندانی سرا اَنت۔ یا راجدپتر ءِ بابت ءَ اَنت۔ آ پش کپتگ اَنت۔ بلے رند ءَ مئے دل ءَ راج دوستی ءُ ادب دوستی ءِ سنچ پیدا بیتگ تہ ماں سیاسی گپچِرّاں گوں وت ءَ ھوار کُتگ۔ پمیشا چوشیں کار پہ باندات ءَ ایر کنگ بیتگ اَنت۔ پش کپتگ اَنت۔ بژن بیت کہ فاضل یاتیں آ کماشاں ھم لھتے پشت نہ کپتگ۔ بلے یک گپے من انگت گُشاں کہ اگاں کسے فاضل ءَ پَٹگ لوٹیت تہ کیسٹ ءُ کتابانی شوپچ ءَ در بئیت ھما کماشانی گور ءَ برؤت کہ فاضل آھانی دلانی تھا نکش اِنت۔ اگاں ناں کیسٹ ءُ کتاب مردم ءَ باز رد دینت۔ اگاں وھد ءَ موہ دات اے کار کنگ بنت۔ دومی منی بُزدلیں ڈیل ءَ وھد ءِ زوراک ءِ ھلاسی۔۔۔بزاں آجوئی ۔۔۔۔
”رُہ ءُ گومّ” بزاں چہ کَٹ ءَ روگ۔ یک چیزی یے گیش کپگ۔ چوشکہ گُشنت کہ ”اے چہ رُہ ءَ شُتگ”۔۔۔۔بلے من گُشاں فاضل ءِ لبزی معنیٰ کشی ، فاضل ءِ ابدمانیں شاعری ءَ محدود کنگ اِنت۔ پمیشا سید ھاشمی ءِ وڑیں ٹوھیں زبانزانتے ءَ ھم فاضل ءِ معنیٰ دیگ ءَ دیر کُتگ۔
”شکرلب” ءِ ماں شکر ورناھی ءِ سیمسراں ”گُل گرکانی” چہ رُہ ءُ گومّاں گوزگ پہ عاشق تبیں ورناہ ءِ تُستگیں زرد ءِ پہ ھوس پاد کنگ ءَ یک ءُ ٹک اَنت۔ پمیشا من فاضل ءِ عاشقی شعر ھما وھد ءَ گیش ءَ چہ گیش دل ءَ نکش کُتگ اَنت کہ منی عمر ھمے لھڑیں جوزگانی سیمسراں سر بیتگ۔ بزاں شانزدہ ءُ ھپتہ سال۔۔۔ اے راستی وا انسان ءِ ابرمی دادے، کس ھم من ءَ میار بار کُت نہ کنت۔ راستی اِش اِنت کہ اے شعرانی پٹ ءُ پول آ وھد ءَ ناکہ منی ادب دوستی بیتگ، یا پَٹ ءُ پول۔ بلکیں ھمے ورناھی جوزگانی درنگازی کہ انسان ءِ ابرمی سنچ ءَ گوں سیادی دارنت ءُ ناکہ بلوچ اینکہ بنیاد پرست ءُ تنگ نظر اِنت۔۔۔۔پمیشا فاضل ءِ ھما شعر کہ نیکراھی رھبندانی سرا اَنت۔ یا راجدپتر ءِ بابت ءَ اَنت۔ آ پش کپتگ اَنت۔ بلے رند ءَ مئے دل ءَ راج دوستی ءُ ادب دوستی ءِ سنچ پیدا بیتگ تہ ماں سیاسی گپچِرّاں گوں وت ءَ ھوار کُتگ۔ پمیشا چوشیں کار پہ باندات ءَ ایر کنگ بیتگ اَنت۔ پش کپتگ اَنت۔ بژن بیت کہ فاضل یاتیں آ کماشاں ھم لھتے پشت نہ کپتگ۔ بلے یک گپے من انگت گُشاں کہ اگاں کسے فاضل ءَ پَٹگ لوٹیت تہ کیسٹ ءُ کتابانی شوپچ ءَ در بئیت ھما کماشانی گور ءَ برؤت کہ فاضل آھانی دلانی تھا نکش اِنت۔ اگاں ناں کیسٹ ءُ کتاب مردم ءَ باز رد دینت۔ اگاں وھد ءَ موہ دات اے کار کنگ بنت۔ دومی منی بُزدلیں ڈیل ءَ وھد ءِ زوراک ءِ ھلاسی۔۔۔بزاں آجوئی ۔۔۔۔
”رُہ ءُ گومّ” بزاں چہ کَٹ ءَ روگ۔ یک چیزی یے گیش کپگ۔ چوشکہ گُشنت کہ ”اے چہ رُہ ءَ شُتگ”۔۔۔۔بلے من گُشاں فاضل ءِ لبزی معنیٰ کشی ، فاضل ءِ ابدمانیں شاعری ءَ محدود کنگ اِنت۔ پمیشا سید ھاشمی ءِ وڑیں ٹوھیں زبانزانتے ءَ ھم فاضل ءِ معنیٰ دیگ ءَ دیر کُتگ۔
بیست ءُ نوھمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تھتگ ئے چینی پہ دو قفل خاموش بستگ اَنت
ما چہ کماشاں اے وڑ اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تھتگ گُلچینی پہ دو قُفل خاموش بستگ اَنت
ادا ”تھتگ ئے چینی” ء، بزانت چوش دیگ بیتگ، کہ ”چینی، چین گواپیں گُد، ھماکہ چین ءَ اَڈ بیتگ۔ بلے مُلا فاضل ءِ وھد ءَ چین ءَ گُد جوڑ نہ بیتگ ءُ ناکہ روچ ءِ مروچی چین ءِ گُد اینکہ مشھور اِنت۔ البت آ وھد ءَ کاگد جوڑ کنگ ءِ صنعت ءَ چین باز دیم ءَ بیتگ ءُ ما اے گپ ءَ ھم رد نہ بئیں کہ کاکد ءُ کتابت درستیں ملکاں چہ پیش چین ءَ جوڑ کنگ بیتگ۔ بزاں چین ءَ ھما وھد ءَ ھم انچیں باز جوانیں ءُ نرمیں کاگد جوڑ بیتگ کہ فاضل یک جاھے لال ءِ لُنٹانی ھاترا ھم چینی کاگد ءِ شبین ءَ کارمرز کنت۔ چوشکہ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کاگداں چینی سُھر ءُ آباد کن
تُستگیں زرد ءَ پہ ھوس پاد کن
بلے ”تھتگ گُلچینی” ھما دروازگ ءَ گُشنت کہ آئی ءِ سرا وڑ وڑیں پُل کشگ بیتگ۔ گوں آسن ءِ اوزار ءَ آ تھتگ کنڈ کنگ بیتگ ءُ پُل کشگ بیتگ۔ چوشیں تھتگ ءُ دار ءِ پیتی ءُ کباٹ تاں انگت مکران ءِ ھنداں جاھے جاھے در کئیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کاگداں چینی سُھر ءُ آباد کن
تُستگیں زرد ءَ پہ ھوس پاد کن
بلے ”تھتگ گُلچینی” ھما دروازگ ءَ گُشنت کہ آئی ءِ سرا وڑ وڑیں پُل کشگ بیتگ۔ گوں آسن ءِ اوزار ءَ آ تھتگ کنڈ کنگ بیتگ ءُ پُل کشگ بیتگ۔ چوشیں تھتگ ءُ دار ءِ پیتی ءُ کباٹ تاں انگت مکران ءِ ھنداں جاھے جاھے در کئیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
شعر ءِ سی ءُ سیمی بند چوش نبشتہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مُرغ زر ءِ ماں بارگیں چوباں درنگ اِتاں
بلے ما گیش ءَ چہ گیش چوش اِش کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مُرگ زرّین ماں بارگیں چوباں درنگ اِتاں
شعر ءِ سی ءُ ششمی بند ءَ ”گرک” ءِ بزانت ”مچ ءِ گرگ” دیگ بیتگ۔ بلے رد اِنت۔ گرک مچ ءِ نوک رُستگیں کوکر ءِ بن ءِ کیش ءَ گُشنت ۔ ما تاں ھنو وھدی ھمے کوکر گوتکگاں کہ ما کیشان ءِ وریں گُڈا کماش زھر گِپتگ اَنت ءُ گُشتگ ئے کہ اے ”گرک” کیا گوتکگ اَنت۔ مئے ھند ءَ تہ انگت ھمیشی ءَ گَرک گُشنت۔۔۔۔۔۔
