راج پھازیں بلوچ ورناھی گُشیت کہ
”ما وھدے پاکی استان ءِ ھمدستیں بلوچ ءِ دلبند ءَ تپنگ ءَ سکّ کنیں تہ مارا ھمے مارشت بیت کہ اے تپنگ مئے وتی دِلبند ءَ سکّ اِنت، بلے پدا ھم ما تپنگ ءَ آس دئیں”
نو مارا وت چارگی اِنت کہ اے کُجام لاچاری اِنت راج پھازیں سرمچار ءَ وت کُشی فرمائیت، بزاں وتی برات ءِ دِلبند ءَ تپنگ ءَ سک دنت ءُ آسے دنت، اے ھمے گُلزمین مات ءِ غلامی ءُ احساس ءُ مجبوری اِنت کہ وتی راج زھگ ءَ وت کُشی فرمائیت، اے جاوراں راج زھگ میاری کنگ نہ بیت۔ چیاکہ ”گُلزمین مات” آھاں چہ وتی ساہ ءَ دوست تر اِنت۔ پمیشا آ پہ گُلزمین مات ءِ پھازگ ءَچہ وتی ساہ ءَ سر گوز اَنت ءُ ھما تپنگ ءَ وتی برات ءِ سینگ ءَ سک کن اَنت ءُ آئی ءَ وتی بے وفائی ءِ مُزّ ءَ دینت۔ بلے راج پھازیں گل بی۔ آر۔ اے ءَ پدا ھم چہ ھمے گُلزمین مات ءِ بے وفائیں زھگاں چہ دزبندی کُتگ کہ وتی بدیں کرداں یل بہ کن اَنت ءُ وت ءَ راجی زند ءِ درچ ءَ بیار اَنت ، اگاں آھانی دست ءَ شریں کاری نہ بیت تہ گلزمین مات ءِ سوداگری ءَ مہ کن اَنت۔۔۔۔
نو ما گوں ھمے گسر کپتگیں راھی آں دزبندی کنیں کہ اے بے پرکیں استان ءِ وھد ءُ پاس ھلاس اِنت۔ اے استان تباہ ءُ برباد بیت، اگاں کجام یک بلوچی ءَ پہ زانت ءُ نابزانتی گلزمین مات ءِ گُما دغا کُتگ۔ تاں انگت گوں ھمے درامدیں لشکر ءَ ھمدست اِنت۔ وتی راج پھازیں بچانی کوشارینگ ءَ ھوار اِنت۔ نو بائد ا ھوش بہ کنت۔ اے ناپاکیں استان ءَ گوں کس ءَ نہ بیت۔ بلے مات ءِ حق الم روچی ناں روچی ھمے دغابازاں گر اَنت۔۔۔ گلزمین مات اِنت۔۔۔۔ اے دو روچی زند گوں کس ءَ پادار نہ بیت۔ بلے بدنامی یے موت ءَ چہ وشنامی موت جوانتر اِنت۔ رازق مُرت ، آئی ءِ نام ءُ نشان ھم پش نہ کپت۔۔ بلے بالاچ ءُ اکبر نمیران اَنت۔ خالد ءُ دل جان زندگ اَنت۔
نو ھرکسی وتی تب اِنت کہ آ بالاچی گھگیری ءِ مرگ ءَ پہ وت زیریت۔ یا چو رازق ءَ رُسوا ءُ ٹینڈر بیت۔ یا چو واجہ سید ھاشمی ءَ پہ مدامی راج ءِ راجدپتر ءَ زندگ مانیت۔۔۔۔۔۔
