گُرک ءَ دیریں کہ پساں کپتگ یک ،یک ءَ گِرگ ،بَرگءُُ کُشگ ءُُ گارکنگ اِنت،ھرچ کس
چرے گُرکاں کوتیگ ءُُ دل سیاہ اِنت دراہیں شھر ،میتگ ءُُ بازار، جنگل چہ اشانی تُرس ءُُ بیم ءَ
تُرک ءُُ نک اِنت،بس چندیں مردم ھست کہ گپے گپے کن اَنت بلے اِدءَ انوں انچیں گوات ءِ
کّشگا اِنت کہ بے سر ءُُ پادیں گپ ءُُ کسہ چہ جوان ءُُ پُرمانائیں گپاں گیشتر اَرزشت دیگ بئیگااَنت پدا دگہ یک مشکل ءِ اِش اِنت کہ یکیں ھلک ءُُ میتگ ءِ مردم بھر ءُُ بانگ اَنت تژن ءُُ ٹاکوراںآ زمان سرا زرتگ، پرے گپ ءَ کہ شوانگ وت ماں وت مانگیش اِتگ اَنت
رَمگ سرسِستگ، تو منءَ ڈوبار من ترا اِیر جناں، منی ھیال ءَ دانکہ اِے گوات تم نہ کنت اِے دنزءُُ گُبار ھلاس مہ بنت ھشکیں سر جنگ جندے بیگوائی اِنت دگہ ھچ، پدا اِے بے سر ءُُ پادیں گپاں ھم ھچ پائیدءَ نیست بس شوانگ ءَ وتی راہ درگیجگ لوٹیت،گُرک ؤ دیریں کہ پساں کپتگ۔
بنگپ:
