منی یک دنتانے کِرم ءَ جتگ اَت، تا آئی ءَ من ءَ ھر وڑا بے وار کُتگ اَت۔ روچ ءِ آشوب ءِ وھد ءَ تاھیر گیپت ، بلے شپ ءِ تھاری یے وھد ءَ دنتان ساز ھمے کہ تاھیر بخشیں وابانی امبازاں رَپت ءُ درمان جاہ بند۔۔۔۔۔۔۔۔گُڑا من پہ بے تاھیری نِشتاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
یک روچی پہ راست وھدی منی صبر ءِ پیالہ چکار بوت گُڑا من یک دنتان سازے ءِ گورا شُتاں ءُ گُشت۔
”اے دنتان ءَ کش ، کہ ایشی ءَ چہ منی چماں وابانی لذت حرام کُتگ، او ایشی ءَ منی شپ ءِ ساچ ءُ تاھیر زار ءُ چیھالاں گوں بدل کُتگ”
ڈاکٹر ءَ وتی سر سُرینت ءُ گُشت،
نادانی ئے، اگاں من دنتان ءَ بہ کشاں، وھدیکہ ایشی ءِ علاج اَست۔۔۔۔۔۔۔۔۔
آئی ءَ دنتان اِدا اودا کلونڈگ بندات کُت، کنڈے ساپ کُت، عجبیں وڑی ءَ پونے ساپ کُتاں ، وھدیکہ آ دلجم بوت کہ دنتان ءِ تھا ھچ کرم پش نہ کپتگ تا آئی ءَ کنڈ گوں حاصیں سُھر ءِ گوناپ ءَ پُر کُت ءُ پہ پھرے گُشگ ءَ لگ اِت۔
”نو تئی اے دنتان دُراھیں دنتاناں چہ مھکم تر اِنت”
من دلجم بوتاں ءُ آئی ءِ کیسگ چہ اشرفی ءَ پُر کُت ءُ پہ گل ءُ شادان واتر بیتاں۔ بلے دنیگہ یک ھپتگے نہ گوستگ اَت کہ شومیں دنتان ءَ پدا من ءَ بے تاھیر کُت، ایشی ءَ منی ارواہ ءِ ساز ءُ زیمل گوں ساھگیریں ساھتانی نالگ ءُ دوزھی زار ءُ چیھالاں گوں بدل کُتاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پمیشا من دگہ ڈاکٹرے گورا شُتاں ءُ پہ دِل ستکے درائینت۔
اے ترسناکیں سُھرگوناپیں دنتان ءَ در کن،ھچ آسرا مکن، چیاکہ سنگانی جاؤک چہ آھانی ھساب کنوکاں مختلف بنت۔۔۔۔۔۔۔
ڈاکٹر ءَ دنتان کش اِت، آ ساھت اگاں درد ءُ تکلیفانی سوب ءَ باز نہ وش اَت، بلے پہ راستی دلساچ اَت۔۔۔
دنتان کشگ ءُ چار ءُ ٹپاس ءَ رند ڈاکٹر ءَ درائینت۔۔
تو باز شر کُت، کرماں اے دنتان ءِ تھا ھُنڈال جتگ بیتگ ءُ ایشی ءِ دُراہ بیئگ ءِ اُمیت ھچ پش نہ کپتگ۔
تو باز شر کُت، کرماں اے دنتان ءِ تھا ھُنڈال جتگ بیتگ ءُ ایشی ءِ دُراہ بیئگ ءِ اُمیت ھچ پش نہ کپتگ۔
آ شپ ءَ من باز آرامیں وابے کُت ءُ روچ ءِ مروچی ھم تاھیراں، او دنتان ءِ کشگ ءَ پاکیں خدا ءِ منت ءَ گراں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
انسانی چاگرد ءِ دپ ءَ باز انچیں دنتان است اَنت کہ کرم ءَ دپ جتگ اَنت۔ اے درد ھمینکہ گیش بوتگ کہ ”ٹوھیں مھرے” ءِ سیمسراں سر بیتگ۔ بلے انسانی چاگرد ایشی ءِ تکلیف ءَ چہ رکّگ ءِ ھاترا دنتاناں نہ کش ایت۔۔۔۔بس کنڈ ءِ پُر کنگ ءِ سرا بھیسہ کنت۔ کنڈاں ساپ کنت ءُ ایشاں گوں سُھر ءِ درپشاکیں گوناپ ءَ پُر کنت۔ او بس
باز طبیب اَنت کہ آ انسانی چاگرد ءِ دنتانانی علاج ءَ گوں دوتل ءُ دوستی ءَ ھمے درپشناکیں سُھر ءِ گوناپ ءَ گوں پُر کن اَنت ءُ باز نادراہ اَنت کہ وت ءَ ھمے اصلاح پسندیں طبیبانی دست ءَ دینت ءُ ھمیشانی دوپوستیانی اماچ بنت ءُ نادراھیاں سگ اَنت ءُ تاں مرگ ءِ اماچ بنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
او ھما راج کہ ھمے نادراھیانی سوب ءَ مرگ ءِ آماچ بیت ، تا دوبارہ زندگ بیت نہ کنت کہ دُنیا ءِ دیم ءَ ھمے نادراھیانی سوب ءُ ھمے بازیں داروانی راستیاں بیان بہ کنت کہ ایشانی کارمرز کنگ ءَ چہ راج پہ مدامی گار ءُ بیگواھی ءِ سیمسراں سر بنت۔۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
شامی راج ءِ دپ ءَ ھم بازیں بے کار، سیاہ، گندگ ءُ بدبوئیں دنتان اَست اَنت کہ مئے طبیباں لوٹ اِتگ کہ ایشاں ساپ بہ کن اَنت ءُ ایشانی کنڈاں گوں درپشناکیں ”مادہ” آں پُر بہ کن اَنت۔۔ او ایشاں گوں سُھر ءِ گوناپ ءَ سرپوش بہ کن اَنت۔ او درد ءِ نہ تِرہ اِتگ ءُ تا انگت ھم نہ ترہ ایت۔۔تانکہ ھمے دنتاناں نہ کش یے ءُ دور نہ دیے۔۔۔۔پدا ھما راج ءِ دنتان ءَ کرم بہ وارت تا آئی ءِ معدہ ھم نزور تر ایت۔۔او باز انچیں راج بیتگ اَنت کہ آ ”حرابی ھضم” ءِ آسر ءَ مرگ ءِ دپار ءَ شُتگ اَنت۔۔
اگاں کسے شامی (راج) ءِ ھمے کرم جتیں دنتاناں چارگ لوٹیت تا آ ھما (ملائی)دربرجاھاں برؤت کہ اودا آیوکیں دؤر ءِ انسان ھما جیڑھاں دربرگ اِنت کہ آ ”اخفش” ءَ چہ ”سبویہ” ءَ نقل کُتگ اَنت ءُ ”سبویہ” ءَ چہ ”سائق اظعان” ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
یا ھما دروگ بند ءُ دو تل ءُ دو پوستیں آمیدگساں برؤت۔۔۔۔۔
یا ھما بزگرانی گداماں برؤت کہ ترس ءُ بُزدلی ءُ جاھلی ءِ آماچ اَنت۔۔۔۔۔۔۔
پدا ھما لھم ءُ نازرک دستیں دنتان سراچانی گورا رؤگ لوٹیت کہ ایشانی گورا ھمے بارگیں ”آلات” ءُ نشئی دارو اَست اَنت۔ او آ پہ ھمے کرم جتگیں دنتانانی کنڈانی پُر کنگ ءُ ایشانی ھُنڈالانی ساپ کنگ ءَ وتی وھد ءَ زوال کن اَنت۔ وھدی کہ کسے گوں آھاں گپ ءُ تران کنت ءُ آھانی داداں چہ نپ چِست کنگ لوٹیت تا گُشئے آ ٹوھیں گُشتانک دیوک اَنت۔ آھانی زبان ءِ پراہ ءُ شاھگانی چو دریا ءَ چول جنت۔ آ گل جوڑ کن اَنت، مراگش ٹھیننت، پچیں مراگاھاں گون وتی گُشتانکاں آس روک کن اَنت۔ بلے ایشانی گُشتانک چہ یک زیملے ءَ گیش ءُ گرماگی شپانی پُگلانی کراکگ ءَ گیشتر دلکش نہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے وھدی کسے چر آھاں جُست کنت۔
” شامی راج وتی زند ءِ وراک ءَ گوں وتی کرم جتگیں دنتاناں جائیت ، پمیشا آئی ءِ ھر دپار ءَ زھر مینتگیں ”لعاب” ھوار بیت، او ھمے زھر مینتگیں ”لعاب” آں اھانی روت سرجم بے کار کُتگ اَنت”
وھدی آھاں کسے اے جُست ءَ کنت تا آ پسہ ء درائیننت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
”جی ھو۔ پہ ایشاں ما دگہ نوکیں درمانی جوڑ کنگ ءَ دِلگوش اںت کہ آ باز نشہ آور بیت”
وھدی جُست کنوک چر آھاں پُرسیت ۔۔۔
” اے دنتانانی در کنگ ءِ بابت ءَ شُمئے ھیال چی اِنت”
تا آ بلاھیں کندگے جن اَنت۔۔پمیشا او بس پمیشا کہ آھاں دنیگت اے دنتانانی دل ستکیں علاج در نہ گِپتگ،
دوبارا جُست کنگ ءَ گوں آ چُست ءَ پاد کاینت ءُ پہ بیزاری گوں وتی دل ءَ تران کنان ءَ گُشنت۔۔۔
”چون اَنت اے دنیا ءِ ھیالی بندہ، چِنکہ بے آسر اَنت ایشانی ھیال؟؟؟؟۔۔۔۔۔۔۔
(( خلیل جبران ءِ اے نبشتانک گوں نیشنل پارٹی ءِ انوگیں ھیال ءُ لیکہاں دپ وارت)))
